Het aapjes-kijk-tijdperk

Stage lopen in Amsterdam. Wat een eind weg. twee uur heen en twee uur terug. Veel te lang! Op zoek naar een nieuwe (tijdelijke) woonplek dus. En in Amsterdam valt het niet mee om iets betaalbaars te vinden zeg. De prijzen voor een fatsoenlijke kamer beginnen rond de €450! Maar goed. Uiteindelijk vind je dan toch iets. Ik vorige week in ieder geval wel. Een mooie kamer, ofja, containerwoning in dit geval. Ideaal. Eigen keuken, badkamer. Maar eerst kijken of jij het leuk vindt en natuurlijk of de huidige inwoner jóu leuk vindt. 

Het is donderdagmiddag half vier. Ik haast me als roadrunner naar het station om de trein te halen in Eindhoven. Te laat komen? Geen optie.
Yes! Gehaald! En nog een zitplaats ook. Helaas de hele weg muziekloos. Ontzettend saai kan ik je vertellen. Maar ja, ik heb mijn routeplanner nog nodig anders heb ik geen idee hoe ik van de metrohalte naar het adres moet lopen. En als je batterij bijna leeg is (domdomdom) moet je toch keuzes maken. 

De hele weg dus zonder afleiding. Geloof me, de zenuwen spelen dan wel op. Die ideale kamer wilde ik wel echt hebben. Hoe kom je zo goed mogelijk voor de dag? Honderden strategien speelden die twee uur durende treinreis door mijn hoofd. Eenmaal aangekomen op Amsterdam Amstel zat het weer ook niet mee. Tonnen regen kwamen uit de lucht gevallen. Een perfecte coupe zat er dus ook niet meer in. 

Ok. De containers dus... Nummer 2056... Gevonden! Ik loop met mijn verwaaide parapluutje naar boven op zoek naar de juiste verdieping en klop op de deur. Daar gaan we dan:

Voorstellen, een zenuwachtig handje geven, je verhaaltje doen, tussendoor even je rug rechten, een rondleiding, motivatie geven, "wil je de kamer nog?", braaf 'ja' knikken, en weg zijn we. Binnen een half uur stond ik weer buiten de deur. En daar was ik dan zo zenuwachtig voor. 

Wat is dat toch met kijkavonden. Iedereen heeft last van zenuwen en verteld de halve waarheid. Een jongen die ook naar deze kamer kwam kijken vertelde achteraf dat hij eigenlijk al een andere optie had. Ook ik heb even tactisch weggelaten dat ik eigenlijk nog geen stageadres heb. Eigenlijk viel dit half uurtje nog mee. Toen ik nog in Breda woonde hadden wij in ons huis een mooie manier om alle gezichten te onthouden. Iedereen mocht na afloop even op de foto. Altijd leuk hoe ongemakkelijk mensen dan op de foto gaan. Niet altijd even charmant. Soms iets te enthousiast. Om een beeld te geven van de verschrikkelijke awkward foto's die we daarna bekeken hebben: 

Heel, hele poos geleden (2009)

Gelukkig is dit het tijdperk van social media en hoeven we dit soort foto's niet meer te maken. Een kijkavond is eigenlijk niks anders dan 'aapjes kijken'. En dat is soms niet eens zo'n rare vergelijking. Bovendien hoeven we tegenwoordig niet eens meer een kijkavond te houden om aapjes te kijken. Dat kunnen we nu ook op Facebook en Instagram. Hmm.. Eigenlijk is dit dus het aapjes-kijk-tijdperk? Vervelen zullen we ons dus niet.

Voor meer Columns of Vers gedachtenvoer.

Nog meer lezen?