Janken. Heerlijk toch? Vind ik in ieder geval wel. Soms moet het er gewoon even uit. Huilen kennen we meestal van het huilen van verdriet. Maar het meeste huil ik in opwellingen. Bijvoorbeeld omdat ik het enorm zielig vind als de mama van Bambi dood gaat. Maar ook als ik zo hard moet lachen dat mijn buik pijn doet en er tranen uit mijn ogen komen.
Wat ik nu ga zeggen zal voor mijn vrienden, familie en huisgenoten wel heel bekend klinken. Als ik tv aan het kijken ben zit ik er helemaal in. Ik hoor NIKS meer van wat er om me heen gebeurt. Resultaat? Ik lach hardop. Denk hardop. En (ook al probeer ik het altijd in te houden) huil hardop.
Voor een module van school was de opdracht: maak een Blog aan en ga schrijven. Dus bij deze. Fantastische opdracht wel. Af en toe wel lastig. Maar het blijft leuk. Maar het moest wel communicatie gerelateerd zijn. Logisch, aangezien ik communicatie studeer. Voor mij was het onderwerp niet zo moeilijk. Emotie. Dat ligt zo dicht bij me. Hoe uiten mensen en bedrijven emotie en wat is de impact daarvan? Reuze interessant. En honderdduizend mogelijkheden voor postonderwerpen. Communicatie kan niet zonder emotie. En als je het stuk hiervoor gelezen hebt is het niet meer dan logisch voor mij om mijn blog "Jankwijf?!" te noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten